Slagveldroute

Gister weer in de bewoonde wifi wereld aangekomen. Naast jullie bestookt te hebben met de verslagen van de afgelopen dagen, meteen de route uitgestippeld voor vandaag.

Vandaag rijden we van Vryheid naar Pietermaritzburg en volgen de zogeheten slagveldroute langs de nodige historie. Uiteraard beginnen we de dag met een goed ontbijt op de boerderij. Vers gebakken brood staat nog warm op tafel. Het ziet er weer keurig uit. Het enige dat ontbreekt is een ei en dat is toch bijzonder met zoveel kippen als er rondlopen.
Altijd handig ook zo'n natuurlijke wekker in de vorm van een haan en een ezel. Of zou de ezel een verjaardagsliedje voor zuslief aan het zingen zijn om de dag feestelijk te beginnen.

Na het ontbijt traditiegetrouw alle koffers weer dicht en de auto in. Qua afstand valt het vandaag wel mee maar al het stoppen bij de verschillende slagvelden zal het alsnog een lange dag worden.

Het eerste slagveld waar we naar op zoek gaan is die van Blood river. Dit was een strijd tussen de Zulu's en de Voortrekkers. De rivier dankt haar naam aan het vele bloed dat hier vergoten is toen de gewonde Zulu's via de rivier wilden vluchten en uiteindelijk de strijd hebben verloren.
De Voortrekkers hadden hun wagens met kanonnen strategisch opgesteld in een cirkel. Nadat de Zulu's de strijd openden door met schild en speer richting het kamp van de Voortrekkers te rennen, werden de kanonnen afgevuurd. Klinkt toch als een behoorlijk oneerlijke strijd.

Om bij het museum/slagveld te komen, moeten we een flink stuk van de weg af en over een gravel weg een kilometer of 20 door tuffen. Inmiddels loopt de buitentemperatuur gestaag op. Met de dag wordt het warmer.

Bij het museum aangekomen krijgen we eerst een film te zien. De karren van de Voortrekkers zijn buiten te bezichtigen op een grote open vlakte evenals twee kanonnen. Gelukkig ook niet zo heel warm met een graad of 33..... In het midden van de cirkel bevindt zich een gezamenlijke gedenkplaats waar ook de Zulu's komen.
Aan de overkant van de rivier bevindt zich het Zulu-museum. Daar wordt hetzelfde verhaal verteld maar dan vanuit het oogpunt van de Zulu's. We treffen een overenthousiaste gids doe wel vier keer zegt dat we zelf mogen gaan lezen maar ondertussen steeds met nieuwe verhalen komt. Het is best interessant maar duurt wel een beetje lang zo.
Na het bezoek wandelen we dezelfde weg over de brug weer terug. Voordat we doorreizen gaan we nog even naar binnen om wat te drinken, wel zo verstandig. We zijn hier veel langer gebleven dan dat we vooraf dachten. De rest van de trip dus maar even kijken waar we nog uitstappen.

De route vervolgt zich in de richting van Dundee. De offline map heeft een alternatieve route gevonden in plaats van dezelfde hobbelweg terug. Nieuw uitzicht dus. Ook dit is een grindpad langs allemaal kleine compounds en hutjes die we onderweg zien. Dan iets doemt er weer een civiel society op. Het is het dorp Nqutu met een bezinepomp, winkels, een grote supermarkt en natuurlijk een KFC. Hoe is het toch mogelijk?

Van Nqutu rijden we richting Dundee. Dundee is wel weer een redelijk grote en nette plaats waar we dwars doorheen rijden. De route gaat verder richting Ladysmith. Hier zit nog wel een museum/gedenkplaats (we weten het eigenlijk niet zo goed omdat we nauwelijks informatie hebben kunen vinden) waar we naar uit gaan kijken voor een eventueel bezoek. Het rottig is tevens dat het allemaal niet zo best staan aangegeven. Er staat vaak een bordje langs de kant van de weg bij de afslag die je moet heb en en daarna moet je het zelf maar uitzoeken en gokken welke kant je op moet.
In Ladysmith rijden we door het centrum. Wat een vieze bende is het daar! Voor het eerst dat we overal troep op straat zien. Bij toeval komen we langs het museum maar vinden het niet de moeite waard om naar binnen te gaan. Bovendien hebben we een auto vol bagage en is de omgeving niet heel uitnodigend om de bus onbemand te laten staan. Dan dus maar door richting Pietermaritzburg.

Pietermaritzburg dankt haar naam aan twee strijders: Piet Retief en Hendrik Maritz. Zo'n museum levert de nodige kennis op moet je maar denken. Onderweg passeren we nog wat oude slagvelden omdat we kiezen voor een weg binnendoor. Halverwege deze weg buigen we toch af naar de tollweg om een beetje tijd te winnen. Het loopt al tegen het eind van de middag en we moeten nog een stukje.
Aan onze rechterkant zien we de rand van de Drakensbergen waarachter het land Lesotho ligt opgesloten. Een grote dikke grijze wolk drijft vanaf dat onze kant op en trakteert op een pittige onweersbui. Ach, is de auto ook weer een beetje stofvrij. De temperatuur is wel in een keer met 14 graden gezakt. Ook dat kan dus blijkbaar.
In het groene landschap langs de weg spotten we spontaan zebra's. Hoe leuk is dat?! Je hoeft er helemaal niet voor naar een park.
Het graslandschap maakt weer plaats voor bergen en bossen. Een ding is zeker, de natuur is hier zeer afwisselend. Niet al te veel later rijden we Pietermaritzburg binnen. Voor ons de grootste stad die we tot nu zijn tegen gekomen. Relatief eenvoudig vinden we ons onderkomen van vannacht. Op papier de minste keuze van alle accommodaties die we besproken hebben. Niets is minder waar! De kamers zijn prachtig en zien er zeer verzorgd uit. De bedden liggen goed dus dat slapen gaat vast lukken mocht de vermoeiende dag ons nog niet voldoende uitgeput hebben.

We nemen even een ruim uurtje de tijd om wat te relaxen en te douchen voordat we wat gaan eten ergens. We hebben immers een verjaardag te vieren. Ons wordt een Italiaans restaurant aangeraden niet ver hier vandaan. Zo gezegd zo gedaan. En inderdaad, heel erg goed gegeten. En wat een enorme stukken vlees hebben ze hier! Het is dat ik niet zo'n liefhebber ben maar het ziet er goed uit en smaakt ook voortreffelijk. Na het eten met de laatste fut het verhaal van vandaag afmaken en dan een tukkie doen. Morgen is geen spannende dag, functioneel verplaatsen noemen we dat. We gaan kennismaken met de kust en misschien wel even tijd om te zwemmen in zee. Ik kijk er naar uit.