Garden Route

Op pad naar Heidelberg, onze een na laatste bestemming van deze reis. Het reisplan voert ons over het tweede deel van de Garden Route.
Na het onbijt prakken we alle koffers en onszelf in de auto. We rijden eerst terug naar Knysna om te tanken en wat boodschappen voor onderweg te halen. Knysna is een behoorlijke stad en in de zomer erg toeristisch. Het binnenmeer waar Knysna omheen gevouwen is, staat bekend om oesters en is tevens een groot watersportgebied. Langs een stuk van het meer gaat een spoorlijn en ligt een klein stationnetje. Daar staan vijf hele oude wagons op een stukje dood spoor. In de stad zelf is het best druk en we vinden nog niet zo makkelijk een supermarkt. Na al te veel tijd te hebben verkwist met rondrijden besluiten we om onze route op te zoeken en gewoon te gaan rijden. We komen ongetwijfeld onderweg nog wel wat tegen.

Allereerst hebben we gezien om een stuk door Knysna Forest te rijden. Het eerste gedeelte is een keurige asfalt weg maar als snel wordt het onverhard en de weg steiler door de bergen. Ook hier weer een sluier van bomen waar we onderdoor rijden. Door het opwaaiende stof doet het wat spookachtig aan. Het stof is zelfs neergeslagen op de bomen en struiken langs de weg. Ze zien helemaal bruin van kleur.
Ergens middenin het bos verschijnt plots een hockeyaccommodatie. Op twee velden zijn heel veel kinderen massaal aan het spelen. Wel een aparte plek voor zoiets.

Via Barrington komen we terug op de hoofdweg ter hoogte van de eerste van een reeks meren. Het water is zo glad als een spiegel. Ook hier weer veel heide-achtige struiken in mooie herfstkleuren. In plaats van de snelweg te volgen, slaan we af en nemen we de parallelweg door de landerijen. We rijden een heel stuk langs de oude spoorlijn van het Choo Tjoe treintje dat voorheen van George naar Knysna reed. De weg gaat langs de afzettingen van het Wilderness Nationale Park. We hopen nog wat dieren te zien maar verder dan koeien en wat vogels komen we niet.
Bij Wilderness nemen we wederom de hoofdweg richting Mosselbay, meteen ook het eind van de Garden Route. Ook Mosselbay heeft lange uitgestrekte stranden met langgerekte golven. Wij denken een mooie plek om te lunchen. In de haven vinden we een fish & chips in een oude Engelse bus. Best geinig toch?

Na de lunch gaan we naar het uiterste puntje van Mosselbay waar een uitkijkpunt zit. De zee slaat hier flink tegen de rotsen. Als we goed kijken zien we voor de kust eens school dolfijnen voorbij zwemmen. Dat is nog eens een traktatie! Het is net te ver om goed te kun en fotograferen maar door de verrekijker zie je het uitstekend. Als extra traktatie komen ze toch nog even richting land zwemmen. Het blijft geweldig om te zien en je kan er niet lang genoeg naar kijken.
Als de dolfijnen uit zicht zijn, nemen we een kijkje om de hoek waar nog een uitkijkpunt zit. Je kunt hier een wandeltrail van 13 km doen of alleen even naar boven naar de vuurtoren lopen. Dat is natuurlijk wel even de moeite waard.
Rond de auto scharrelen allerlei rat-/eekhoornachtige beestjes. Het zijn typische rotsbewoners maar we kunnen even niet op de naam komen. De beestje laten zich redelijk goed fotograferen dus later maar opzoeken wat het ook alweer was.
We lopen het pad omhoog langs de kliffen op weg naar de vuurtoren op de top van de rots. Het uitzicht is echt weer fenomenaal en wat een geweld zoals de zee tegen de rotsen knalt. We worden wel iet wat teleurgesteld. We kunnen niet helemaal bij de voet van de vuurtoren komen, daar staat een groot hek omheen. Toch was het zeker de moeite waard.

Na deze activiteit is het echt tijd om richting Heidelberg te gaan. Dat is nog anderhalf uur rijden en de tijd schiet weer op. Je ziet hier echt ander landschap aan de Zuid Kaap dan dat we in Zulu hadden. Geen kleine hutjes meer verspreid in de velden of van de groepjes schoolkinderen die je ziet uitwaaieren naar de diverse compounds in de velden als ze met de bus bij de weg zijn afgezet. Sowieso zie je hier minder mensen langs de weg lopen waarvan je geen idee hebt uit welke struik ze zijn gekomen of waar ze naar toe moeten in the middle of niks. Hier is het allemaal wat gecultiveerder en het wordt steeds drukker op de weg. Net als je denkt dat het landschap weer vlak(ker) wordt, duiken er alsnog pukkels van bergen op.
Plotseling worden we spontaan verrast met twee olifanten langs de weg. Een leuk cadeautje. Even denken we ook een groepje leeuwen gezien te hebben maar we hebben ze spijtig genoeg verward met schapen.

We slapen vanavond net buiten Heidelberg op een boerderij genaamd 'Skeiding Guest Farm'. We rijden al 2 km onveharde weg en we hebben tot nog toe geen huis gezien...... Nog een laatste landweggetje en ineens zien we boven op de heuvel een poort staan met daarachter een gigantisch landgoed. Wauw! En wat een uitzicht rondom! Er is echt helemaal geen bewoonde wereld te zien!
Achter de mainhouse blijken nog 3 kleine huisjes te staan. Het zijn net Hans en Grietje huisje, geweldig. Erg knus van binnen en een mooi terras buiten om te zitten. Voor een laatse nacht ook weer een hele mooie locatie.

Bij deze overnachting zit ook een diner. Dat wil zeggen een vooraf van Koedoe-carpaccio en daarna een homemade braai op open vuur. Het klinkt nu al aangenaam. We hebben nog even tijd om te relaxen en te douchen voordat we kunnen aanschuiven. Eet smakelijk alvast!